นิยาย ตามรอยนิยายรัก [IN JAPAN] : Dek-D.com

เพราะนิยายเรื่องโปรด จึงทำให้หญิงสาวคิดจะตามรอยนิยายไปจนถึงญี่ปุ่น

โดยแอบหวังว่าจะได้พบกับใครสักคนที่เหมือนกับพระเอกของนางเอกในเรื่องบ้าง

และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้น ที่ทำให้เธอเจอกับเขา...

คาวากุจิ เกนโตะ (เกน, อายุ 25 ปี)

ชายหนุ่มลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น ผู้ที่แบกความรับผิดชอบเอาไว้มากมาย

สิตางศุ์ ทักษาวงศ์ (หวาน, อายุ 24 ปี)

สาวไทยผู้ชื่นชอบนิยายรักเป็นชีวิตจิตใจ สเป็กผู้ชายในฝันของเธอก็เป็นอย่างพระเอกในนิยายนั่นเอง เป็นผู้ใหญ่และอบอุ่น แค่ชายหนุ่มรุ่นเพื่อนหรือพี่คงไม่พอสำหรับเธอ

เพราะนิยายเรื่องโปรดทำให้เธอมีแรงบันดาลใจอยากจะไปญี่ปุ่น และเมื่อมีโอกาสเธอจึงไม่ยอมพลาด ช่วงรอยต่อของการเปลี่ยนงาน คนอื่นอาจเตรียมตัวหาข้อมูลให้พร้อมสำหรับงานใหม่ แต่สำหรับสิตางศุ์เวลาที่ว่างนั้น เธอจะใช้เพื่อตามหาความฝันของตนเอง สุภาพบุรุษในฝัน และความสวยงามของภูมิประเทศรอเธออยู่ที่..ญี่ปุ่น..

การเดินทางคนเดียว สร้างประสบการณ์แปลกใหม่และมีค่าให้กับเธอได้ชนิดที่ไม่อาจลืมเลือน หญิงสาวได้พบเจอผู้คนมากมาย รวมทั้งชายหนุ่มที่ดูยังไงก็ไม่ใช่ชายในฝันของเธอเลยสักนิด แต่เขาก็ทำให้เธอรู้ว่า คนญี่ปุ่นก็เป็นคนมีน้ำใจ และใจดีไม่แพ้ชาติใดในโลก ความช่วยเหลือจากเขาเป็นจุดเริ่มต้นของมิตรภาพ ความใกล้ชิดก็เป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่ดี

หากแต่มิตรภาพและความสัมพันธ์เหล่านั้นต้องจบลง หลงเหลือไว้เพียงความทรงจำที่ดี เมื่อหญิงสาวต้องเดินทางกลับประเทศไทย..เช่นนั้นหรือ?

บางช่วงบางตอน :

นั่งฟินอยู่ในร้านขนมเล็ก ๆ ข้างทางจนทำให้ท้องของเธอไม่ต้องส่งเสียงประท้วงแล้ว สิตางศุ์ก็ออกมาเดินเที่ยวต่อ หยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมาเก็บภาพความสวยงามของเมืองโบราณนี้ไปเรื่อย แล้วจู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงโวยวายดังขึ้น

“คิโวะ ทซึเกะเตะ, อะบุนัย”

โครม!!!

เสียงเตือนให้ระวังอันตรายเป็นภาษาญี่ปุ่น ไม่ได้ช่วยอะไรสิตางศุ์ได้ เพราะเมื่อหญิงสาวหันมาตามเสียง ก็เห็นจักรยานอยู่ห่างจากตัวเธอไม่ถึงเมตรแล้ว

สภาพต่อจากนั้นคือความระเนระนาด ชายหนุ่มผู้ขี่จักรยานและสิตางศุ์ล้มลงไปบนถนนด้วยกันทั้งคู่ ข้าวของที่อยู่ในตะกร้าจักรยาน และที่ผูกไว้กับที่นั่งคนซ้อนก็หกตกกระจัดกระจายเต็มพื้นถนน

“โอ๊ย!!...อะไรเนี่ย ทำไมซวยอย่างนี้วะ” หญิงสาวส่งเสียงโอดโอย ลุกขึ้นปัดเสื้อผ้าปัดมือของตัวเอง แล้วก็เห็นว่า ฝ่ามือเธอมีแผลถลอกเลือดซิบ ๆ ออกมานิดหน่อย “ได้แผลเลย เซ็งจริง ๆ”

ในขณะที่สาวร่างเล็กบ่นอยู่นั้น อีกคนกลับไม่มีเสียงใด ๆ ตอบกลับ ชายหนุ่มลุกขึ้นยกจักรยาน และเดินตามเก็บข้าวของที่ตกหล่นกระจายอยู่บนถนน อย่ากระนั้นเลยหญิงไทยใจดีอย่างสิตางศุ์ก็มีน้ำใจช่วยเก็บด้วย

“นี่ค่ะ..” สิตางศุ์ส่งหัวหอมแล้วก็ผักที่เก็บได้ให้กับชายหนุ่ม ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อได้เห็นว่าเขาคือใคร “คุณเองเหรอ..คุณหน้าดุ คุณอยู่ที่นี่เองเหรอ คุณพักอยู่ที่ไหนคะ แล้วนี่คุณจะไปไหน ฉันไปด้วยได้ไหม ฉันอยากเห็นวิถีชีวิตของคนที่นี่ คุณเป็นเจ้าถิ่น ช่วยพาฉันเที่ยวหน่อยได้ไหมคะ?”

หญิงสาวพูดรัวเป็นขบวนรถไฟ จนคนฟังแทบฟังไม่ทันเลยทีเดียว

“............” ยังคงไม่มีเสียงตอบกลับจากชายหนุ่มเช่นเดิม เขารับของจากมือหญิงสาวแล้วเอาไปใส่ตะกร้าหน้ารถ ก่อนขี่จักรยานจากไป

“อะไรวะ คนพูดด้วยก็ไม่พูด ถ้าไม่อยากให้ไปด้วย ก็ตอบปฏิเสธสักคำ ใครเขาจะไปว่าเล่า แล้วขี่รถมาชนเค้าจะพูดขอโทษสักคำยังไม่มีเลย คิดว่าหล่อแล้วจะเล่นตัวยังไงก็ได้สินะ ไม่เห็นจะง้อเลย ยังไงนายก็ไม่ใช่สเป็คของฉันซะหน่อย สเป็คฉันต้องอย่างเคนย่ะ เป็นผู้ใหญ่ อบอุ่น อยู่ด้วยแล้วปลอดภัย ไม่ใช่ได้แผลอย่างที่เจอนายอยู่นี่หรอก ชิ!”

สิตางศุ์ก้มสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองและข้าวของไป ก็ส่งเสียงบ่นกระปอดกระแปดไปด้วย